آمد اما

             آمد اما در نگاهش آن نوازشها نبود

                  چشم خواب آلوده اش را مستی رویا نبود

                  نقش عشق و آرزو از چهره دل شسته بود

                  عکس شیدایی در آن آئینه سیما نبود

                لب همان لب بود امابوسه اش گرمی نداشت 

                  دل همان دل بود اما مست وبی پروا نبود

                  در دل بیزار خود جز بیم رسوائی نداشت

                  گرچه روزی همنشین جر بامن رسوا بنود

                  در نگاه سرداو غوغای دل خاموش بود

                  برق چشمش را نشان از آتش سودا نبود

                   دیدم آن چشم درخشان اولی در این صدف

                   گوهر اشکی که من میخواستم پیدا نبود

                  برلب لرزان من فریاد دل خاموش شد

                  آخر آن تنها امید جان من تنها نبود

                  جر من و او دیگری هم بود اما ای دریغ

                  آگه از درد دلم و آن عشق جانفرسا نبود

                  ای نداده خوشه ای زآن خرمن زیبائیم

                  تا نبودی در کنارم زندگی زیبا نبود

                        (( ورزی ))    

                                                       آصف نوروزی