قــافــله عـــمر

  این قافـــله عمــــر عجب مــی گذرد

  دریـاب دمی که باطــرب مــی گذرد

  سـاقی غـم فردای حریفان چه خوری

  پیش آر پیـاله را که شــب مــی گذرد

                                   ( نوروزی)

    وقتی ذهن می شناسد، آن را دانش می خوانیم.

    وقتی دل می داند، آن را عشق می نامیم.

    و آن گاه که وجود می شناسد، با مکاشفه روبروئیم.

               ( اوشو)                       نوروزی

When mind knows, we call it knowledge

When heart knows , we call it love

And when being knows,we call it meditation 

                       (osho)                        

                                                           *** Nowrozi ***        

                                  آمد اما

             آمد اما در نگاهش آن نوازشها نبود

                  چشم خواب آلوده اش را مستی رویا نبود

                  نقش عشق و آرزو از چهره دل شسته بود

                  عکس شیدایی در آن آئینه سیما نبود

                لب همان لب بود امابوسه اش گرمی نداشت 

                  دل همان دل بود اما مست وبی پروا نبود

                  در دل بیزار خود جز بیم رسوائی نداشت

                  گرچه روزی همنشین جر بامن رسوا بنود

                  در نگاه سرداو غوغای دل خاموش بود

                  برق چشمش را نشان از آتش سودا نبود

                   دیدم آن چشم درخشان اولی در این صدف

                   گوهر اشکی که من میخواستم پیدا نبود

                  برلب لرزان من فریاد دل خاموش شد

                  آخر آن تنها امید جان من تنها نبود

                  جر من و او دیگری هم بود اما ای دریغ

                  آگه از درد دلم و آن عشق جانفرسا نبود

                  ای نداده خوشه ای زآن خرمن زیبائیم

                  تا نبودی در کنارم زندگی زیبا نبود

                        (( ورزی ))    

                                                       آصف نوروزی

                   خانه غم

      تنها اگر بخلوت رویا نشسته ام

        شادم که باخیال توتنها نشسته ام

         ســـیمرغ وار بر قـــلل قــاف آرزو

         پنهان زچشم مردم دنیا نشسته ام

        چون باغبان بپای تو ای غنچه مــراد

         در بوستان عمر شکیبا نشسته ام

          شاهین آسمان وفایم ولی چه سود

          دانم که روی بام تو بیجا نشسته ام

          زین داغ سینه سوز بدامان زندگی

          مانند لاله در دل صحرا نشسته ام

          ای آسمان مخند ببخت سیاه من  

          خالم که روی چهره زیبا نشسته ام

           دارم دلی شکسته و موجی زاشک و خون

           با قــایق شکســته بدریا نشســته ام

           پابر سرم گذار و مرا دستــگیر باش

           جانا زدست رفتم و از پا نشسـته ام

           عمرم گذشت و سختی جانرانگر که باز

           در انتظــار طلعت فردا نشســته ام

                       گفتم بغم که خانه ویرانه ات کجاست؟

                       گفتا ببین که در دل (( شیدا )) نشسته ام

                  (( شیدا ))       (( آصف نوروزی )) 

              سوز دل

    فقط سوز دلم را در جــهان پروانه می داند 

     غمـم را بلبـلی کاواره شد از لانه می  داند

     نگویم چون ز غیرت غیر میسوزد بحال من

     ننــالم چون زغم یارم مرا بیـــگانه می داند

     بامیـــدی نشســتم شــکوه خود را بـدل گفتم

     همـی خندد بمن اینهم مرا دیــوانه می داند

      بجان او که دردش را هم از جان دوست تردارم

      ولی میمیرم از این غم که داند یا نمی داند؟

      نمی داندکسی کاندرسر زلفش چه خون هاشد

      ولــیکن موبمو این داسـتان را شــانه می داند

                     آصف نوروزی

                      ((ابوالقاسم ))   

                           ســفر عشـــق

    www.nowrozi.persianblog.com            

                     اشک حسرت

                       امشب  زغم یار باز می در پیمانه می ریزم

                        اشک از حسرت دیداراو چون دیوانه می ریزم

                        گفته بودم بعد ازین دیگر نباید می بنوشم

                        حالا جام پیاپی را در میخانه می ریزم

                  چونکه بامن نیست دلبر می کشم شب تا سحر

                  دربر من نسیت دلبر او را پالیده ام شب تا سحر

                افسرده خاطرگشته ام چون نیست دلبر در برمن

              باز  بر من بیا ای گل که من نالیده ام شب تاسحر 

                       تا بکی در حسرت دیدار تو آواره باشم 

                       تا بکی در صحرای عشق تو بیچاره باشم

                       اشک حسرت ریختن نا تمام من تا بکی

                       تا بکی از دوریت من آواره از لانه باشم        

              (  آصف نوروزی )